Nog voordat het rolluik bij restaurant Verhage in Winkelcentrum Bloemendaal om half 10 ‘s ochtends omhoog gaat, staat er al een rij voor de deur. ‘Het lijkt hier wel een bushalte’, roept ondernemer Wil de Vries lachend naar haar gasten. Een kwartier later zit de zaak vol. Wil is het gewend: ‘Het is een soort huiskamer hier, mensen komen graag een bakje koffie drinken en een praatje maken.’
Het blijft de hele dag door druk bij Verhage. ‘Jong, oud, alleenstaanden, gezinnen, alle culturen, we zijn er voor iedereen in de wijk. We hebben alles hier, van uitsmijters, salades, broodjes carpaccio, familymeals tot cocktails. Ik ben trots op onze menukaart, goede kwaliteit en tegen lage prijzen, zodat het laagdrempelig blijft.’
Wil zit al 14 jaar met Verhage in Winkelcentrum Bloemendaal, het is haar tweede thuis. ‘Het voelt voor mij als een hele grote volksbuurt, iedereen woont door elkaar en doet gewoon lekker normaal. Dat past goed bij me, ik ben grootgebracht met het idee dat iedereen hetzelfde is. Ik kan hier alles zeggen tegen de gasten, een beetje dollen met ze, helemaal mezelf zijn. Dat zoek ik ook in mijn personeel, dat ze sfeer kunnen maken, leuk omgaan met de klanten.’
In de 14 jaar tijd is er volgens Wil niet veel veranderd in het winkelcentrum. ‘Het is behoorlijk stabiel hier. Ieder jaar komt er natuurlijk weer een nieuwe generatie jonge ventjes, die moet ik soms even opvoeden. Die zijn dan wat druk of hebben een grote mond. Maar ach, dat is de puberteit, dat hoort erbij. Als ik zeg dat ze geen eten krijgen wanneer ze zich niet gedragen, trekken ze meestal wel bij. Komen ze na afloop vaak nog netjes de borden bij me brengen en zeggen ze “Het was lekker mevrouw”. Dan is het weer goed, haha. Ik heb nog nooit de politie hoeven bellen.’
Wil heeft veel plezier met haar gasten. ‘Soms heb je weleens een chagrijnige gast, maar die moet je gewoon even helpen met ontdooien. Met de meeste gasten is het vooral erg leuk. Voor mij is dit echt de mooiste baan in de wereld. In de zomer werk ik soms wel 80 uur in de week, maar als je je hobby mag uitvoeren, voelt het niet als werken.’
Inmiddels zijn alle tafels bezet en komen er nog steeds mensen binnen. Wil kijkt het rustig aan. ‘Ik ga mijn gasten niet opjagen. Gezellig toch, dat ze hier zo graag komen!’